توفیق داشتم همراه گروهی از دانش پژوهان ممتاز، سفری به دیار علم و معنا داشته باشم. سفر به خوبی پیش می رفت که متاسفانه حدود 7 ساعت مانده به حرکت قطار در برگشت، با خبر درگذشت عالم و عارف بزرگ جهان تشیع حضرت آیت الله العظمی بهجت مواجه شدیم. همه به خاطر از دست دادن چنین نعمت معنوی ارزشمندی در سکوت فرو رفتند سکوتی که صدایی فراتر از هر کلامی داشت، چشمها توان چرخش نداشتند، اشکها از شدت حیران خشکیده بودند و قلبها حال و حوصله تپیدن نداشتند، نفسها در سینه ها سنگینی می کرد و منتظرتلنگری بودند که با صدای آه و فغان از سینه بیرون آیند.
حال در همین جا قصد دارم
به بی بی دو عالم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها
و مقام والای امامت
حضرت حجه الحسن العسکری
امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف
به خاطر فقدان این یار و یاور روشن ضمیر و وارسته
تسلیت گویم.
و به امید دستگیری این امام بزرگوار مهربان، بر خود نهیب زنم که:
ای نفس! بیاموز زندگی کردن را.
که در فقدانت، ثمره یک عمر تلاش و کوششت،
به تاراج زمان نرود و با جسمت دفن نشود.
ای نفس! بکوش که در نبودت راه زندگیت همچنان
طوطیای چشم همگان و حیات بخش گمشدگان معرفت باشد.
ای نفس! محل گذر دنیا را با زیبایی های رسیدن به آخرت زیبا کن.
و ای نفس!....
